Rising Up. Arena, speelt Boerderij plat
Arena - De Boerderij - 13/12/2003
Voor de derde keer organiseerde THE CAGE, de officiële fanclub van ARENA, haar “Arena Fanclub Dag”, die de titel “Rising Up – Cage Meeting 2003” meekreeg. Locatie was “De Boerderij” in Zoetermeer, voor menig progliefhebber géén onbekend oord. De Arenafans kregen een goedgevuld programma voorgeschoteld, met als kers op de taart een spetterend Arena optreden, meteen het laatste van de Contagion tour.
Vanaf 15 uur werd de Arenafan goed verwend. Exclusieve video footage, een Arena-loterij, een heuse Arena-Idols wedstrijd in ware Pop Idol traditie, een akoestische set van ARENA, er was de Nederlandse percussiesensatie EmmerNemmer en de dag werd feestelijk afgesloten door een Arena live set om U tegen te zeggen.
Er was voor elk wat wils op deze derde fanclubdag van The Cage, je kon rondsnuffelen, en je arm kopen aan de CD-merchandise stands, en bijvoorbeeld de nieuwe Arena EP “Contagium”, Rob Sowden’s SOLAR CD of de nieuwe schijf van The Urbane aanschaffen, albums die je ook al kon horen in het gezellige café waar de merchandise stand opgesteld was. Of je kon natuurlijk ook je Cage-lidmaatschap vernieuwen. Maar ook aan de innerlijke mens had The Cage gedacht. Verhongeren of verdorsten was niet aan de orde.
Bij de Arena Idols wedstrijd, waarbij de “Idols” begeleid werden door… wat dacht u..Arena, bleek al snel dat het niet allen gegeven is om even Rob Sowden te zijn, maar er waren ook enkele Idols die er echt uitsprongen. En Winnares Anne-Marie, mocht later op de avond nogmaals bewijzen dat ze wel degelijk zingen kon.
Tijdens de Rising-Up dag kon je ook regelmatig tegen The Butterfly Man, Medusa, Mr. Sinister aanbotsen, die we later zouden terugzien mét Arena on stage.
De akoestische Arena-set was weerom schitterend, en smaakte naar meer. En meer dat zouden we krijgen om 21 uur wanneer de band haar Contagion set zou spelen.
Tijdens de Arena loterij hadden Clive Nolan en John Mitchell de eer om de gelukkige winnaars van heel veel drumskins van Pointer, exlusieve niet meer verkrijgbare Fanclub CD’s, gesigneerde Arenafoto’s, en zelfs twee grote doeken die gebruikt werden op de Visitor tour bekend te maken. De beide heren hadden daar duidelijk veel plezier in, en werden geassisteerd door Medusa, The Butterfly Man en Mr. Sinister…
Apart was het optreden van het Nederlandse duo “EmmerNemmer”, lees: “emmer en emmer”. Dit duo maakte er een kunst van om een boeiende drumset te brengen op.. emmers. Aan het begin van de set kregen ze assistentie van Arena bandleden Mick Pointer én Ian Salmon, die al gauw hun emmers inruilden voor hun eigen instrumenten. Al leek Pointer het soms moeilijk te hebben het ritme van de Emmerslagwerkers te volgen. Na EmmerNemmer was het dan bijna zover… om 21.00 zou Arena aantreden voor haar allerlaatste opreden in de Contagion tour!
ARENA ON STAGE
De zaallichten doofden… het moment waarop zovelen gewacht hadden was dan eindelijk aangebroken. De videoschermen toonden de wereld die Contagion is, Arena verscheen ten tonele en een krachtig WITCH HUNT werd ingezet. “Exile, you show no Mercy!” werd luidkeels meegezongen door menig Arenafan. En het zou niet de laatste keer zijn dat die bewezen hun Arena lyrics goed te kennen. AN ANGEL FALLS volgde als eerste korte rustpunt, haastig “achtervolgd” door een krachtig en ronduit indrukwekkend PAINTED MAN… “come down from your ivory towers”… Rob Sowden even off stage en we kregen het instrumentale THIS WAY MADNESS LIES. De spellust van Ian Salmon & John Mitchell, die in een soort muzikaal duel traden, droop er zo af. En het was weerom genieten van het sublieme gitaarspel van John Mitchell. Een hoogtepunt.
Rob Sowden, nu gehuld in zwarte cape en fluroriserend futuristisch brilmontuur, terug op het podium en SPECTRE AT THE FEAST, één van mijn favorieten, dat live staat als een huis, ook in Zoetermeer. “This brave new world has fallen and decay”. Geen vrolijke boodschap, maar nietemin ook goed meegebekt door het publiek. Spectre vloeide, net als op het album vlotjes over in een (ingekort) NEVER ENDING NIGHT, al dacht ik ook gehoord te hebben dat Rob opnieuw de AN ANGEL FALLS lijnen hernam. Alleszins, SPECTRE AT THE FEAST/NEVER ENDING NIGHT was zeker een hoogtepunt van de Contagion set, naar ondergetekende’s bescheiden mening.
En de hoogtepunten bleven zich opstapelen, “knowing what I know, I’m never free to come and go…” SKIN GAME. Rob gooide zijn zwarte Cape uit, omgorde naar het einde van SKIN GAME toe de akoestische guitar en we kregen mooie close harmony vocalen te horen van Rob, John, Ian, Clive, en het publiek. Mooi. Heel Mooi. “I will call” klonk het door alle kelen…
Clive Nolan, die in dit nummer toch iets meer aan bod komt, zet SALAMANDER in. En ja hoor, ook dit is goed gekend door het Arenapubliek. De liveversie van SALAMANDER bevat ook de leuke effectjes zoals we die kennen vanop de plaat, en het is ook zo’n song waar de muzikanten voldoende ruimte krijgen om hun ding te doen, en in dit geval zeker Clive Nolan…
De “morse code” die ON THE BOX is wordt overgeslagen en TSUNAMI is de volgende song: “there’s nowhere to hide now”, met een mooi “duet” tussen de drums, gitaar en keys. “you can take away my crown, but you never bring my spirit down”. Een (ingekort) BITTER HARVEST volgde.
En dan. CITY OF LANTERNS! Dit was puur kippenvel. Alleen de stem van Rob, begeleid door de Keys van Clive. Ronduit schitterend….
CITY OF LANTERNS werd meteen gevolgd door de knappe instrumental RIDING THE TIDE, met vooral Clive Nolan op de voorgrond, hemels toetsenwerk en wat een knappe visuals!
En met RIDING THE TIDE was het Contagionverhaal bijna ten einde, maar we kregen natuurlijk nog de finale. Jammer genoeg géén Mea Culpa, nochthans naar mijn bescheiden mening een van de sleutelstukken in het Contagionverhaal, en zo werd meteen na RIDING THE TIDE, CUTTING OF THE CARDS ingezet, met Rob op zijn “rockstar” akoestische gitaar, en ook weer goed meegezongen door het publiek: ‘right – right to the end’, en wie genoot er niet van die schitterende Mitchell gitaaruitbarsting, wat verderop de song?!
Het CONTAGION sluitstuk is ASCENSION, ook in Zoetermeer. “Rising Up, I see creation from sky” werd weerom goed meegezongen door Zoetermeer. Als u het mij vraagt een heel krachtige song om een album en liveset mee af te sluiten.
Maar het was nog niet afgelopen…
SOME OLD STUFF
“Hello! That was most of Contagion, now we’re gonna do some old stuff” sprak Rob Sowden. Nu had de band al aangekondigd dat ze misschien wel nummers zouden brengen die ze al lang niet meer gespeeld hadden. Maar ik had niet durven hopen op VALLEY OF THE KINGS (van het debuut “Songs from the lion’s cage”). Een aangename verassing. Alleen jammer dat Rob’s stem aan het begin van de song de mist leek in te gaan… Maar goed om Sowden’s stem te horen op dit nummer dat ik enkel kende met John Carson’s vocalen (de band’s eerste zanger).
Clive Nolan kondigde aan “Now we have some ‘Immortal?’ tunes for you”. Wanneer iemand uit het publiek MOVIEDROME voorstelde, was John Mitchell’s reactie kort en krachtig: “don’t start!”. Géén Moviedrome dus, maar wel CHOSEN, de openingstrack van Immortal?.
“And now Mr. Rob Sowden on acoustic guitar and vocals for another Immortal? Track” aldus Clive, waarop tot Rob: “shall we tell them which track? We wanted to play MOVIEDROME, but The Cage told us, nah, play this one”. En we kregen WAITING FOR THE FLOOD. Knap, al ware Friday’s Dream misschien een beter keuze geweest…
Een intro die menigen meteen heel bekend in de oren klonk, zo bewees de enthousiaste reactie van het publiek wanneer (DON’T FORGET TO) BREATHE ingezet werd. Ook hier werd luidkeels meegezongen… Tijdens DFTB verscheen Mr. Sinister ten tonele wat het geheel de juiste duistere sfeer meegaf.
Clive sprak vol lof over de diabolische gitaarklanken van John Mitchell, en kondigde zo ook THE BUTTERFLY MAN aan. Rob trok zijn Cape weer aan en we kregen een adembenemende versie van THE BUTTERFLY MAN te horen. Tijdens het nummer verdween Rob van het podium, kwam The Butterfly Man zelf on stage, en niet veel later wandelde de in cape gehulde Rob door het publiek naar het podium waar zich een soort dialoog afspeelde tussen Rob en The Butterfly Man.
Een bijzonder krachtig A CRACK IN THE ICE en vooral ENEMY WITHOUT, met heel zoetermeer zingend, dansend, juichend, handklappend, sloten de “main set” af en als je om je heen keek zag je alleen maar gelukkige mensen. Ook OP het podium.
ARENA BEKROOND – ENCORES
Natuurlijk wou het publiek meer, en dat zou het ook krijgen, de band keerde terug op het podium, dus “encores” zaten er in, maar eerst wou de THE CAGE staff nog iets belangrijks melden. Uit dankbaarheid voor de toffe samenwerking met de band had THE CAGE een speciaal aandenken voor elk bandmember voorzien: een lijst met daarin alle artwork van de exclusieve The Cage Fanclub CD’s. Een mooi gebaar, ook geapprecieerd door de band.
En dan kregen we de verhoopte ENCORE!
Het o zo bekende slaapliedje-achtige “piano-riedeltje”, dat SOLOMON inluidde!! Een majestueze versie van deze Arena classic kregen we te horen, met opnieuw een “duellerende Salmon en Michell” en een Clive Nolan die wel leek te vechten met zijn keyboards: je zag die keyboards heel vervaarlijk bewegen, het leek wel alsof hij een Headbang-wedstrijd voerde met zijn keys… Mick Pointer die zoals steeds het ritme strak hield, Rob die nog maar eens bewees dat hij een veelzijdig zanger is…. Een nummer waarin eigenlijk alle Arenaelementen mooi vervat zitten…. Klasse!
De band kwam na SOLOMON nog één keer terug, met… u raadt het al.. CRYING FOR HELP VII, maar ze deden dit niet alleen. De deelnemers van de Arena Idols wedstrijd mochten de band vervoegen, en winnares Anne-Marie mocht samen met Rob de lead vocals voor haar rekening nemen, met deze Crying For Help VII (rock version), ontpopte Clive Nolan zich als ware volksmenner die er voor zorgen zou dat er genoeg met de handjes geklapt en vooral meegezongen werd..
Eens Crying For Help VII aan zijn einde liep, wist elke Arenafan wat dit betekende: einde van het feest… “do stick around” vroeg Rob nog, en inderdaad vele fans konden na het optreden nog een praatje maken met de bandleden.
Weerom een zeer geslaagd Arenaoptreden, een goed afsluiter van een geslaagde THE CAGE fanclubdag, en helaas ook het allerlaatste Arenaoptreden in de Contagiontour.
We waren hier getuige van een band die perfect op mekaar ingespeeld is, een band in topform. Een fantastische live ervaring. Al zal het nog wel even geduld oefenen zijn om de band nog eens aan het werk te zien…
Mark “Markec” Van Mullem
Voor de derde keer organiseerde THE CAGE, de officiële fanclub van ARENA, haar “Arena Fanclub Dag”, die de titel “Rising Up – Cage Meeting 2003” meekreeg. Locatie was “De Boerderij” in Zoetermeer, voor menig progliefhebber géén onbekend oord. De Arenafans kregen een goedgevuld programma voorgeschoteld, met als kers op de taart een spetterend Arena optreden, meteen het laatste van de Contagion tour.
Vanaf 15 uur werd de Arenafan goed verwend. Exclusieve video footage, een Arena-loterij, een heuse Arena-Idols wedstrijd in ware Pop Idol traditie, een akoestische set van ARENA, er was de Nederlandse percussiesensatie EmmerNemmer en de dag werd feestelijk afgesloten door een Arena live set om U tegen te zeggen.
Er was voor elk wat wils op deze derde fanclubdag van The Cage, je kon rondsnuffelen, en je arm kopen aan de CD-merchandise stands, en bijvoorbeeld de nieuwe Arena EP “Contagium”, Rob Sowden’s SOLAR CD of de nieuwe schijf van The Urbane aanschaffen, albums die je ook al kon horen in het gezellige café waar de merchandise stand opgesteld was. Of je kon natuurlijk ook je Cage-lidmaatschap vernieuwen. Maar ook aan de innerlijke mens had The Cage gedacht. Verhongeren of verdorsten was niet aan de orde.
Bij de Arena Idols wedstrijd, waarbij de “Idols” begeleid werden door… wat dacht u..Arena, bleek al snel dat het niet allen gegeven is om even Rob Sowden te zijn, maar er waren ook enkele Idols die er echt uitsprongen. En Winnares Anne-Marie, mocht later op de avond nogmaals bewijzen dat ze wel degelijk zingen kon.
Tijdens de Rising-Up dag kon je ook regelmatig tegen The Butterfly Man, Medusa, Mr. Sinister aanbotsen, die we later zouden terugzien mét Arena on stage.
De akoestische Arena-set was weerom schitterend, en smaakte naar meer. En meer dat zouden we krijgen om 21 uur wanneer de band haar Contagion set zou spelen.
Tijdens de Arena loterij hadden Clive Nolan en John Mitchell de eer om de gelukkige winnaars van heel veel drumskins van Pointer, exlusieve niet meer verkrijgbare Fanclub CD’s, gesigneerde Arenafoto’s, en zelfs twee grote doeken die gebruikt werden op de Visitor tour bekend te maken. De beide heren hadden daar duidelijk veel plezier in, en werden geassisteerd door Medusa, The Butterfly Man en Mr. Sinister…
Apart was het optreden van het Nederlandse duo “EmmerNemmer”, lees: “emmer en emmer”. Dit duo maakte er een kunst van om een boeiende drumset te brengen op.. emmers. Aan het begin van de set kregen ze assistentie van Arena bandleden Mick Pointer én Ian Salmon, die al gauw hun emmers inruilden voor hun eigen instrumenten. Al leek Pointer het soms moeilijk te hebben het ritme van de Emmerslagwerkers te volgen. Na EmmerNemmer was het dan bijna zover… om 21.00 zou Arena aantreden voor haar allerlaatste opreden in de Contagion tour!
ARENA ON STAGE
De zaallichten doofden… het moment waarop zovelen gewacht hadden was dan eindelijk aangebroken. De videoschermen toonden de wereld die Contagion is, Arena verscheen ten tonele en een krachtig WITCH HUNT werd ingezet. “Exile, you show no Mercy!” werd luidkeels meegezongen door menig Arenafan. En het zou niet de laatste keer zijn dat die bewezen hun Arena lyrics goed te kennen. AN ANGEL FALLS volgde als eerste korte rustpunt, haastig “achtervolgd” door een krachtig en ronduit indrukwekkend PAINTED MAN… “come down from your ivory towers”… Rob Sowden even off stage en we kregen het instrumentale THIS WAY MADNESS LIES. De spellust van Ian Salmon & John Mitchell, die in een soort muzikaal duel traden, droop er zo af. En het was weerom genieten van het sublieme gitaarspel van John Mitchell. Een hoogtepunt.
Rob Sowden, nu gehuld in zwarte cape en fluroriserend futuristisch brilmontuur, terug op het podium en SPECTRE AT THE FEAST, één van mijn favorieten, dat live staat als een huis, ook in Zoetermeer. “This brave new world has fallen and decay”. Geen vrolijke boodschap, maar nietemin ook goed meegebekt door het publiek. Spectre vloeide, net als op het album vlotjes over in een (ingekort) NEVER ENDING NIGHT, al dacht ik ook gehoord te hebben dat Rob opnieuw de AN ANGEL FALLS lijnen hernam. Alleszins, SPECTRE AT THE FEAST/NEVER ENDING NIGHT was zeker een hoogtepunt van de Contagion set, naar ondergetekende’s bescheiden mening.
En de hoogtepunten bleven zich opstapelen, “knowing what I know, I’m never free to come and go…” SKIN GAME. Rob gooide zijn zwarte Cape uit, omgorde naar het einde van SKIN GAME toe de akoestische guitar en we kregen mooie close harmony vocalen te horen van Rob, John, Ian, Clive, en het publiek. Mooi. Heel Mooi. “I will call” klonk het door alle kelen…
Clive Nolan, die in dit nummer toch iets meer aan bod komt, zet SALAMANDER in. En ja hoor, ook dit is goed gekend door het Arenapubliek. De liveversie van SALAMANDER bevat ook de leuke effectjes zoals we die kennen vanop de plaat, en het is ook zo’n song waar de muzikanten voldoende ruimte krijgen om hun ding te doen, en in dit geval zeker Clive Nolan…
De “morse code” die ON THE BOX is wordt overgeslagen en TSUNAMI is de volgende song: “there’s nowhere to hide now”, met een mooi “duet” tussen de drums, gitaar en keys. “you can take away my crown, but you never bring my spirit down”. Een (ingekort) BITTER HARVEST volgde.
En dan. CITY OF LANTERNS! Dit was puur kippenvel. Alleen de stem van Rob, begeleid door de Keys van Clive. Ronduit schitterend….
CITY OF LANTERNS werd meteen gevolgd door de knappe instrumental RIDING THE TIDE, met vooral Clive Nolan op de voorgrond, hemels toetsenwerk en wat een knappe visuals!
En met RIDING THE TIDE was het Contagionverhaal bijna ten einde, maar we kregen natuurlijk nog de finale. Jammer genoeg géén Mea Culpa, nochthans naar mijn bescheiden mening een van de sleutelstukken in het Contagionverhaal, en zo werd meteen na RIDING THE TIDE, CUTTING OF THE CARDS ingezet, met Rob op zijn “rockstar” akoestische gitaar, en ook weer goed meegezongen door het publiek: ‘right – right to the end’, en wie genoot er niet van die schitterende Mitchell gitaaruitbarsting, wat verderop de song?!
Het CONTAGION sluitstuk is ASCENSION, ook in Zoetermeer. “Rising Up, I see creation from sky” werd weerom goed meegezongen door Zoetermeer. Als u het mij vraagt een heel krachtige song om een album en liveset mee af te sluiten.
Maar het was nog niet afgelopen…
SOME OLD STUFF
“Hello! That was most of Contagion, now we’re gonna do some old stuff” sprak Rob Sowden. Nu had de band al aangekondigd dat ze misschien wel nummers zouden brengen die ze al lang niet meer gespeeld hadden. Maar ik had niet durven hopen op VALLEY OF THE KINGS (van het debuut “Songs from the lion’s cage”). Een aangename verassing. Alleen jammer dat Rob’s stem aan het begin van de song de mist leek in te gaan… Maar goed om Sowden’s stem te horen op dit nummer dat ik enkel kende met John Carson’s vocalen (de band’s eerste zanger).
Clive Nolan kondigde aan “Now we have some ‘Immortal?’ tunes for you”. Wanneer iemand uit het publiek MOVIEDROME voorstelde, was John Mitchell’s reactie kort en krachtig: “don’t start!”. Géén Moviedrome dus, maar wel CHOSEN, de openingstrack van Immortal?.
“And now Mr. Rob Sowden on acoustic guitar and vocals for another Immortal? Track” aldus Clive, waarop tot Rob: “shall we tell them which track? We wanted to play MOVIEDROME, but The Cage told us, nah, play this one”. En we kregen WAITING FOR THE FLOOD. Knap, al ware Friday’s Dream misschien een beter keuze geweest…
Een intro die menigen meteen heel bekend in de oren klonk, zo bewees de enthousiaste reactie van het publiek wanneer (DON’T FORGET TO) BREATHE ingezet werd. Ook hier werd luidkeels meegezongen… Tijdens DFTB verscheen Mr. Sinister ten tonele wat het geheel de juiste duistere sfeer meegaf.
Clive sprak vol lof over de diabolische gitaarklanken van John Mitchell, en kondigde zo ook THE BUTTERFLY MAN aan. Rob trok zijn Cape weer aan en we kregen een adembenemende versie van THE BUTTERFLY MAN te horen. Tijdens het nummer verdween Rob van het podium, kwam The Butterfly Man zelf on stage, en niet veel later wandelde de in cape gehulde Rob door het publiek naar het podium waar zich een soort dialoog afspeelde tussen Rob en The Butterfly Man.
Een bijzonder krachtig A CRACK IN THE ICE en vooral ENEMY WITHOUT, met heel zoetermeer zingend, dansend, juichend, handklappend, sloten de “main set” af en als je om je heen keek zag je alleen maar gelukkige mensen. Ook OP het podium.
ARENA BEKROOND – ENCORES
Natuurlijk wou het publiek meer, en dat zou het ook krijgen, de band keerde terug op het podium, dus “encores” zaten er in, maar eerst wou de THE CAGE staff nog iets belangrijks melden. Uit dankbaarheid voor de toffe samenwerking met de band had THE CAGE een speciaal aandenken voor elk bandmember voorzien: een lijst met daarin alle artwork van de exclusieve The Cage Fanclub CD’s. Een mooi gebaar, ook geapprecieerd door de band.
En dan kregen we de verhoopte ENCORE!
Het o zo bekende slaapliedje-achtige “piano-riedeltje”, dat SOLOMON inluidde!! Een majestueze versie van deze Arena classic kregen we te horen, met opnieuw een “duellerende Salmon en Michell” en een Clive Nolan die wel leek te vechten met zijn keyboards: je zag die keyboards heel vervaarlijk bewegen, het leek wel alsof hij een Headbang-wedstrijd voerde met zijn keys… Mick Pointer die zoals steeds het ritme strak hield, Rob die nog maar eens bewees dat hij een veelzijdig zanger is…. Een nummer waarin eigenlijk alle Arenaelementen mooi vervat zitten…. Klasse!
De band kwam na SOLOMON nog één keer terug, met… u raadt het al.. CRYING FOR HELP VII, maar ze deden dit niet alleen. De deelnemers van de Arena Idols wedstrijd mochten de band vervoegen, en winnares Anne-Marie mocht samen met Rob de lead vocals voor haar rekening nemen, met deze Crying For Help VII (rock version), ontpopte Clive Nolan zich als ware volksmenner die er voor zorgen zou dat er genoeg met de handjes geklapt en vooral meegezongen werd..
Eens Crying For Help VII aan zijn einde liep, wist elke Arenafan wat dit betekende: einde van het feest… “do stick around” vroeg Rob nog, en inderdaad vele fans konden na het optreden nog een praatje maken met de bandleden.
Weerom een zeer geslaagd Arenaoptreden, een goed afsluiter van een geslaagde THE CAGE fanclubdag, en helaas ook het allerlaatste Arenaoptreden in de Contagiontour.
We waren hier getuige van een band die perfect op mekaar ingespeeld is, een band in topform. Een fantastische live ervaring. Al zal het nog wel even geduld oefenen zijn om de band nog eens aan het werk te zien…
Mark “Markec” Van Mullem
posted by Markec at 9:42 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home