Simon Ho + Friends - 12.02.05

Gisterenavond teruggekomen van een aantal dagen Basel. Niet alleen mijn broertje bezoeken, maar ook Uniek concert meegemaakt van de combinatie SIMON HO + BAND (CH, Bern - Jazzrock, Pop), NITS (NL) en VÄRTINA (Finland - prachtige folk, met veel A capella vuurwerk)

De Zwitserse pianist/ percussionist/ componist / weirdo SIMON HO haalde voor zijn jongste album "IF", bevriende artiesten erbij om aan de plaat mee te werken: Henk Hofstede, drie van de Värtina meisjes, de accordeonist van Värtina, ...

en er is natuurlijk de SIMON HO BAND bestaande uit Ierse zangers Shirely Grimes (die wel een aardig mondje SchwitserDeutsch spreekt), de Nederlandse zangeres Vera Van Der Poel (die ook al bij NITS zong tijdens hun
WOOL tour), gitarist Oli Hartung, de schone deerne Monic Mathys op bas, Andi Hug op drums...

Wie van de CD "WOOL" van NITS houdt zal zeker ook de CD van Simon Ho "IF"apprecieren..

Blijkbaar groeide de idee om het werkstuk ook live met een deel van de muzikanten te bregen. Zo geschiedde. Maar het unieke was dat (enkel!) voor het BASEL optreden er nog meer volk bij werd gehaald!!!

En zo stonden ook toetseniste LAETITIA VAN KRIEKEN (ex-NITS), basiste Arwen Lindeman (ex-NITS)en ROB KLOET (NITS), en de Fin "SEPPE" van de NITS plaat "Giant Normal Dwarf" mee op het podium.

Resultaat was een UNIEK optreden van bijna DRIE UUR (pauze niet meegerekend). JAZZ, pure kwaliteitspop, folk, a capella zang, Nitsgekte... het kwam allemaal
aan bod.. zelfs een onvermijdelijk drum duel tussen ROB KLOET en ANDI GUT..(ja, dezelfde Rob Kloet die ooit beweerde iets tegen drumsolo's te hebben)...

Het optreden was vooral gebouwd rond de SIMON HO plaat, maar ook NITS en VÄRTINA kregen hun "eigen momenten";-)

Het werd een zeer aparte avond met vele hoogtepunten, de kippenvel prachtstemmen van Värtina, mooie verschijning en dito stem Vera Van De Poel, de SOUL van de hoogzwangere Shirly Grimes, de zeer knappe composities van Simon Ho, de immer fantastische Nits liedjes, de lichterotiserende liedjes en stoute onderwerpen van Värtina, ... drumsolo duel tussen Kloet en Gut, het zichtbare spelplezier van ALLE muzikanten,... de spontane dansjes van Arwen Lindeman en Rob Kloet achteraan het podium... de soms ronduit indrukwekkende toetsenpartijen van Simon Ho en Laetitia Van Krieken...

en zeer de moeite toen ze met hun 16 op het podium stonden!!!

Simon Ho zélf zingt géén noot, maar bedient toesten allerhande (of het nu piano,synthesizer, harmonica, ... is)... De vocalen van IF, dus ook Live worden verzorgd door Henk Hofstede (1,2,16, 26) Värtina (1,10,11) Vera Van Der Poel (3,16, 17) en Shirley Grimes (3, 8, 16, 22)

De setlijst:

1. YOKI (Simon Ho)
2. ENDLESS CHILD (Simon Ho)
3. NORMAL SUNDAY (Simon Ho)
4. KÄPPEE (Vârtina)
5. RUSKIE NEYTSIT (Vârtina)
6. RAINFALL AGAIN (NITS)
7. ADIEU SWEET BAHNHOF (NITS)
8. NEVER SO FAR (Simon Ho)
9. PRINCESSE (Simon Ho)
10. OI AMERIKA (Simon Ho)
11. If (Simon Ho)
--- break --
12. 7 GREEN PARROTS (NITS)
13. GIRLS BE FOUND (NITS)
14. 26A (NITS)
15. YÖPÖLLO (Vârtina)
16. HOTEL SIMON (Simon Ho)
17. FIRST SNOW (Simon Ho)
18. OI DAI (Värtina)
19. EMONI ENNEN (Värtina)
20. MOURIR AVANT 15 (NITS)
21. FOR ME (Vera Van Der Poel)
22. STARS (Simon Ho)
23. LÄNSIRANTA (Värtina)
24. MUSHROOM (Simon Ho)
--- bis ---
26. AITARA (Värtina)
27. 3000 MILES (Simon Ho)
28. DUTCH MOUNTAINS (NITS)
29. SIMPLE GIRL (Shirley Grimes)

Eigenlijk was alleen dit optreden zelf al een treinreis naar Basel waard!!!

Terplaatse nog in gesprek geraakt met Nederlandse NITS-fans die het hele eind gereisd waren enkel voor het optreden, en ik moet zeggen, 20 maart is het
"NITS-conventie" in Utrecht, en ik heb best wel zin om ook dààr naar toe te
gaan..

Er is ook nieuw plaatwerk op komst vertelde Rob Kloet me..;

Henk Hofstede - 26.03.05

Zaterdag 26/03. Een zonnige dag was het in Antwerpen. Na een zeer interssant bezoek aan het Filmmuseum waar de Antoon Corbijn fototentoonstelling doel van
het bezoek was, alsook de knappe persfoto's van ondermeer Michiel Hendrickx, en menig uurtje op terrasje onder de Antwerpse zon, was het tijd om naar de Arenberg schouwburg te trekken alwaar Henk Hofstede (Nits) zijn soloprogramma "Het Draagbare Huis" zou brengen.

Daar aangekomen bleek dat het vele volk dat toestroomde er niet voor Hofstede was maar voor Riguelle en Houtekiet die in de grote zaal optraden. Hofstede
bleek in de Kleine Zaal te spelen. Deze zaal bleek maar 100 zitjes te bevatten. En die waren dan nog niet eens allemaal benomen. Van een vriendin die ik er
tegenkwam hoorde ik dat zij normaliter vrijdag kwam maar opgebeld was geweest om zaterdag te komen: het concert van vrijdag ging niet door. Dus: een beetje
vreemd een grote meneer als Henk Hofstede in een klein zaaltje dat niet uitverkocht geraakt?
Nu: het stond alleszins een PRIMA concert niet in de weg!!!

HOFSTEDE bracht aan vleugelpiano, akoestische gitaar, synthesizer, elektrische gitaar, .... voornamelijk werk uit zijn solo album "Het Draagbare Huis", een
sublieme Nederlandse versie van J.O.S DAYS dat werd omgedoopt tot "J.O.S. Vrees" (vertaling Freek De Jonghe), we kregen een knappe versie van Cohen's
"Famous Blue Raincoat", het van FRITS bekende "Dankzij de Dijken" (In the Dutch Mountains). En er werd ook geciteerd uit NITS-werk zoals "Adieu Sweet Bahnhof"
"Night Day" "Three Sisters" "Seven Green Parrots"... (eigenlijk zowat de Nits nummers die hij ook op zijn Zwitserse presences met Simon Ho in Basel en Zurich) ook had gebracht...

Het knusse zaaltje had er zin in en we lieten Henk zo'n drie keer terug komen waardoor we toch een optreden van iets meer dan 2 uur kregen dat zeer de moeite was!!!

De afwezigen hadden weerom ongelijk!!!! En ondergetekende stapt morgen naar de winkel om eindelijk die Solo CD aan te schaffen ;-)

Elliott Murphy & Olivier Durand - AB, 12.03.05

Zaterdag 12 maart 2005
ELLIOTT MURPHY & OLIVIER DURAND + band
Ancienne Belgique, AB BOX.

Vanavond stond er weer een concertje op het programma.... en wat voor een!!!

Tot dusver het best concert dat ik in 2005 zag!!!

en ik zag er al hele goede (Simon Ho & friends: NITS & VÄRTTINÄ, REM, Shantalla, ...)

In de AB BOX (de AB grote zaal maar dan wat verkleind) was vanavond playground voor de in Parijs wonende (sinds 1989) Amerikaanse Singer/Songwriter ELLIOTT MURPHY, geassisteerd door Parijs’ gitaarwonder OLIVIER DURAND en band.

Murphy is op doorreis in Europa, soms als duo met Olivier Durand, soms met volledige band. En dat om zijn 25 jaar op de planken te vieren. En dat er te vieren viel dat zouden we geweten hebben!!!!! Van 20.30 tot en met 23.30 pure onvervalste MURPHY POWER !!!!! Wat een avond!!

Het is lang geleden dat ik na een optreden in de AB moest lopen om mijn laatste trein (23.41) te halen, (geleden van het miserabele concert van SEBADOH zovele jaren terug). Dus jammer maar géén signeren van de CD's die ik kocht (Murphy zou 15 minuten na concert zeker komen signeren was mij gezegd).

Een van de vele ELLIOTT MURPHY nummers is "Somebody's Anniversary" (van 'Beauregard", uit 1998) en een VERJAARDAG dàt was het vandaag zeer zeker. Niet alleen viert de man zijn 25 jarige "plankenbestaan", hij is
naar verluidt ook écht jarig volgende week. Althans zo vertelde ie zelf toch.

ELLIOTT MURPY. Ik zag hem ooit, toen mij volslagen onbekend, op DE DIJLEFEESTEN in Mechelen. De puber die ik toen nog was had toen al zoiets van "wow"! Later, ten tijde van “Beauregard”, terug op deze muziek uitgekomen en meteen weer verkocht. Maar vandaag was pas opnieuw mijn kans daar om de man Live te mogen beleven. En tjonge.. wat een ervaring!

Murphy on vocals en gitaar, Olivier Durand op gitaar, een bassist, een drummer: MURPHY POWER! En dat voor een dikke DRIE UUR. De Murphy trein was niet te stoppen! ELLIOTT MURPHY en de zijnen gaven een hele avond het best van zichzelf! Drie uur Folk Rock 'n roll van de bovenste plank. Mijn kameraad die met het oeuvre niet vertrouwd was, sprak van één van de beste optredens dat hij ooit zag!

Murphy putte uit zijn rijkgevulde carrièrre en met name ook uit zijn recentste album "Strings From The Storm" (2003) alsook de kersverse verzamelaar “Never Say Never” en vulde zijn eigen werk aan met indrukwekkende interpreaties van Rock 'n roll klassiekers...

We kregen ondermeer: A CHANGE WILL COME, GREEN RIVER, ON ELVIS PRESLEY'S BIRTHDAY, A STORY FROM AMERICA, ROCK BALLAD, DRIVE AL NIGHT, DIRTY OLD MAN (voor Charles Bukowski), NEVER SAY NEVER, DESTINY, TWIST AND SHOUT (The Beatles!), THE LAST OF THE ROCK STARS, SICILY (op algemeen verzoek van het publiek: “I never can say no to you”), GROUND ZERO en niet te vergeten de sublieme vertolking van GLORIA waarbij zoonlief mocht een gitaarsolo tenbeste geven. En de
jongeman kon spelen!!! goh! Opvolging verzekerd!

Tot driemaal toe kwam Murphy terug, één keer enkel als duo met Olivier Durand, dan weer terug met de hele band. En hij had er duidelijk plezier in om telkens terug te komen. “it’s so hard to say goodbye” zei hij nog.

Het was een ongelloofelijk goed concert. Geluid zat goed. Muzikanten hadden er stuk voor stuk plezier in. En je verveelde je geen seconde. Drie uur een muzikaal feest, met ijzersterke teksten en steengoede
muziek.... wat een avond !!!

En dat alles voor ocharme 16 euro.

En dan weet ik nog niet eens zeker of ik alles gezien heb, … omdat ik een trein te halen had, vertrok ik tijdens de laatste noot van wat zijn vermoedelijk laatste bisnummer was.... Het was ondertussen 23.30


Zoals ook op zijn officiële website te lezen staat: “Murphy tourt zowat constant…” in elk geval: als je kan/ GA KIJKEN!!! Al ken je géén enkel nummer: EEN PERFECTE PRIMA ROCK 'N ROLL AVOND verzekerd!!!!!
Miss het niet!!!!!!

Wat mij betreft, (zoals ik al zei) in die nog jonge jaar 2005, alvast het best concert dat ik zag tot nogtoe!!!!


Groetjes,
Mark

The Mars Volta - Woensdag 23.02.05

THE MARS VOLTA

Als absolute fan van "De-loused In The Comatorium" en vastbesloten "Frances The Mute" aan te schaffen,... keek ik héél erg uit naar het concert van The Mars Volta vanavond in de AB.

Maar helaas.

In plaats van een prachtige avond met mooie muziek werd het een spelletje mens-erger-je-niet.

De AB had de kaartbezitters een e-mail gestuurd: "kom zeker op tijd, en best met openbaar vervoer want ook Bush bezoekt Brussel"(je weet wel de vleesgeworden
idiotie met bloed aan zijn handen)..en "neem het openbaar vervoer, maar wees op tijd, The Mars Volta begint stipt om 20.00 uur, om stipt 19.00 uur begint de
set van DJ Nobody, einde concert: 22.30)...

Stipt 19.00 bleken de deuren van de AB nog lang niet open, en voor de allereerste keer in de vele jaren dat ik daar concerten bezoek moesten we een HALFUUR in de kou wachten en werd het vele volk met mondjesmaat binnengelaten. Om 19.30 binnen dus.

20.00.... Geen Mars Volta. Nog steeds die irriterende Hip Hop beats en andere rotzooi van die DJ Nobody...

20.20 .. Dan toch THE MARS VOLTA. Geen begroeting. Meteen de beuk er in, met een zeer rommelig ordinair rock & roll nummer. Het geluid klonk nergens naar en ik
dacht "ok, dat gebeurt wel vaker aan het begin van een optreden, ze zulen dat hopelijk snel rechtzetten". Het rommelige rock 'n roll nummer klonk wel lekker, alleen was van de zang niet veel te horen.. Nu ja dat ging wel beteren...

DACHT IK.

Helaas. Het hele concert bleek een grote geluidsbrei te blijven, waarbij je wel de hele tijd een heel hyperkinetische Cedric Bixler Zavala over het podium zag bewegen en af en toe een of andere krijs kon opvangen. Wat je hoorde was voornamelijke DRUMS (neen, dat is niet waar: HOUTHAKKEN was het eerder), de zwaar dreunende bas en de gitaaregotripperij van Omar Rodriguez Lopez. De zang (nu ja zang) van Cedric kwam er enkel af en toe door in de wat rustigere stukkken.

O ja, er was ook een toetsenist bij.. Die man heeft heel erg zijn best gedaan. Tenminste: ZO TE ZIEN, horen kon je er niet echt veel van.

In de geluidsbrij kon ik toch enkele lichtpuntjes ontwaren, en ik kon dingen herkennen die leken op songs uit "De-loused...". En o wonder, de weinige keren
dat Cedric even niet krijste maar zong, in de rustige stukken konden we zijn stem zowaar horen. (!)

Er werd op podium ook saxofoon, dwarsluit, tam tam gespeeld, maar ook daar was weing van te horen.

Tijdens het laatste halfuurtje (met ondermeer ook de nieuwe single) klonk het bij wijlen toch redelijk, en konden we zelfs ook Cedric even horen..

Het laatste nummer, dàt hadden ze nou echt niet moeten doen.. een grote eindeloze egotrip voor de ritmesectie, met hier en daar nog een krijs van Cedric. Om 22.09 was het al gedaan (hoezo 22.30, niet dat het hoefde want we hadden onze buik al meer dan vol ervan..

Interactie met het publiek: nul. O ja, toch wel: "sorry for this arsehole from Kansas who is here today" zei Cedric, en ook "thankyou". En dat was het.

Ik had een vriend bij die nog geen noot op CD had gehoord op voorhand van the Mars Volta.. gevraagd wat hij er van vond: "er waren knappe momenten bij, maar
ze veranderen beter van zanger". "of geluidsman" en "maar op CD is het beter" probeerde ik nog...


Zelf zit ik met een zeer dubbel gevoel: je zag de muzikanten allen heel hard hun best doen op het podium, maar al wat je hoort is het (knappe) gitaarspel, het
houthakken (drummen kan ik dat echt niet noemen) en de dreunende bas.. en heel af en toe flarden Cedricgekrijs.

En zeggen dat dit de groep is die het meesterwerkje "De-loused.. " afleverden.

Wat te denken: niet gesoundcheckt? Geluisman deugt niet? Mars Volta Live deugt
niet?

Ik koop wellicht de nieuwe plaat wel, maar nu ben ik nog te ontgoocheld..

Rising Up. Arena, speelt Boerderij plat

Arena - De Boerderij - 13/12/2003

Voor de derde keer organiseerde THE CAGE, de officiële fanclub van ARENA, haar “Arena Fanclub Dag”, die de titel “Rising Up – Cage Meeting 2003” meekreeg. Locatie was “De Boerderij” in Zoetermeer, voor menig progliefhebber géén onbekend oord. De Arenafans kregen een goedgevuld programma voorgeschoteld, met als kers op de taart een spetterend Arena optreden, meteen het laatste van de Contagion tour.

Vanaf 15 uur werd de Arenafan goed verwend. Exclusieve video footage, een Arena-loterij, een heuse Arena-Idols wedstrijd in ware Pop Idol traditie, een akoestische set van ARENA, er was de Nederlandse percussiesensatie EmmerNemmer en de dag werd feestelijk afgesloten door een Arena live set om U tegen te zeggen.

Er was voor elk wat wils op deze derde fanclubdag van The Cage, je kon rondsnuffelen, en je arm kopen aan de CD-merchandise stands, en bijvoorbeeld de nieuwe Arena EP “Contagium”, Rob Sowden’s SOLAR CD of de nieuwe schijf van The Urbane aanschaffen, albums die je ook al kon horen in het gezellige café waar de merchandise stand opgesteld was. Of je kon natuurlijk ook je Cage-lidmaatschap vernieuwen. Maar ook aan de innerlijke mens had The Cage gedacht. Verhongeren of verdorsten was niet aan de orde.

Bij de Arena Idols wedstrijd, waarbij de “Idols” begeleid werden door… wat dacht u..Arena, bleek al snel dat het niet allen gegeven is om even Rob Sowden te zijn, maar er waren ook enkele Idols die er echt uitsprongen. En Winnares Anne-Marie, mocht later op de avond nogmaals bewijzen dat ze wel degelijk zingen kon.

Tijdens de Rising-Up dag kon je ook regelmatig tegen The Butterfly Man, Medusa, Mr. Sinister aanbotsen, die we later zouden terugzien mét Arena on stage.

De akoestische Arena-set was weerom schitterend, en smaakte naar meer. En meer dat zouden we krijgen om 21 uur wanneer de band haar Contagion set zou spelen.

Tijdens de Arena loterij hadden Clive Nolan en John Mitchell de eer om de gelukkige winnaars van heel veel drumskins van Pointer, exlusieve niet meer verkrijgbare Fanclub CD’s, gesigneerde Arenafoto’s, en zelfs twee grote doeken die gebruikt werden op de Visitor tour bekend te maken. De beide heren hadden daar duidelijk veel plezier in, en werden geassisteerd door Medusa, The Butterfly Man en Mr. Sinister…

Apart was het optreden van het Nederlandse duo “EmmerNemmer”, lees: “emmer en emmer”. Dit duo maakte er een kunst van om een boeiende drumset te brengen op.. emmers. Aan het begin van de set kregen ze assistentie van Arena bandleden Mick Pointer én Ian Salmon, die al gauw hun emmers inruilden voor hun eigen instrumenten. Al leek Pointer het soms moeilijk te hebben het ritme van de Emmerslagwerkers te volgen. Na EmmerNemmer was het dan bijna zover… om 21.00 zou Arena aantreden voor haar allerlaatste opreden in de Contagion tour!

ARENA ON STAGE

De zaallichten doofden… het moment waarop zovelen gewacht hadden was dan eindelijk aangebroken. De videoschermen toonden de wereld die Contagion is, Arena verscheen ten tonele en een krachtig WITCH HUNT werd ingezet. “Exile, you show no Mercy!” werd luidkeels meegezongen door menig Arenafan. En het zou niet de laatste keer zijn dat die bewezen hun Arena lyrics goed te kennen. AN ANGEL FALLS volgde als eerste korte rustpunt, haastig “achtervolgd” door een krachtig en ronduit indrukwekkend PAINTED MAN… “come down from your ivory towers”… Rob Sowden even off stage en we kregen het instrumentale THIS WAY MADNESS LIES. De spellust van Ian Salmon & John Mitchell, die in een soort muzikaal duel traden, droop er zo af. En het was weerom genieten van het sublieme gitaarspel van John Mitchell. Een hoogtepunt.

Rob Sowden, nu gehuld in zwarte cape en fluroriserend futuristisch brilmontuur, terug op het podium en SPECTRE AT THE FEAST, één van mijn favorieten, dat live staat als een huis, ook in Zoetermeer. “This brave new world has fallen and decay”. Geen vrolijke boodschap, maar nietemin ook goed meegebekt door het publiek. Spectre vloeide, net als op het album vlotjes over in een (ingekort) NEVER ENDING NIGHT, al dacht ik ook gehoord te hebben dat Rob opnieuw de AN ANGEL FALLS lijnen hernam. Alleszins, SPECTRE AT THE FEAST/NEVER ENDING NIGHT was zeker een hoogtepunt van de Contagion set, naar ondergetekende’s bescheiden mening.

En de hoogtepunten bleven zich opstapelen, “knowing what I know, I’m never free to come and go…” SKIN GAME. Rob gooide zijn zwarte Cape uit, omgorde naar het einde van SKIN GAME toe de akoestische guitar en we kregen mooie close harmony vocalen te horen van Rob, John, Ian, Clive, en het publiek. Mooi. Heel Mooi. “I will call” klonk het door alle kelen…

Clive Nolan, die in dit nummer toch iets meer aan bod komt, zet SALAMANDER in. En ja hoor, ook dit is goed gekend door het Arenapubliek. De liveversie van SALAMANDER bevat ook de leuke effectjes zoals we die kennen vanop de plaat, en het is ook zo’n song waar de muzikanten voldoende ruimte krijgen om hun ding te doen, en in dit geval zeker Clive Nolan…

De “morse code” die ON THE BOX is wordt overgeslagen en TSUNAMI is de volgende song: “there’s nowhere to hide now”, met een mooi “duet” tussen de drums, gitaar en keys. “you can take away my crown, but you never bring my spirit down”. Een (ingekort) BITTER HARVEST volgde.

En dan. CITY OF LANTERNS! Dit was puur kippenvel. Alleen de stem van Rob, begeleid door de Keys van Clive. Ronduit schitterend….

CITY OF LANTERNS werd meteen gevolgd door de knappe instrumental RIDING THE TIDE, met vooral Clive Nolan op de voorgrond, hemels toetsenwerk en wat een knappe visuals!

En met RIDING THE TIDE was het Contagionverhaal bijna ten einde, maar we kregen natuurlijk nog de finale. Jammer genoeg géén Mea Culpa, nochthans naar mijn bescheiden mening een van de sleutelstukken in het Contagionverhaal, en zo werd meteen na RIDING THE TIDE, CUTTING OF THE CARDS ingezet, met Rob op zijn “rockstar” akoestische gitaar, en ook weer goed meegezongen door het publiek: ‘right – right to the end’, en wie genoot er niet van die schitterende Mitchell gitaaruitbarsting, wat verderop de song?!

Het CONTAGION sluitstuk is ASCENSION, ook in Zoetermeer. “Rising Up, I see creation from sky” werd weerom goed meegezongen door Zoetermeer. Als u het mij vraagt een heel krachtige song om een album en liveset mee af te sluiten.

Maar het was nog niet afgelopen…

SOME OLD STUFF

“Hello! That was most of Contagion, now we’re gonna do some old stuff” sprak Rob Sowden. Nu had de band al aangekondigd dat ze misschien wel nummers zouden brengen die ze al lang niet meer gespeeld hadden. Maar ik had niet durven hopen op VALLEY OF THE KINGS (van het debuut “Songs from the lion’s cage”). Een aangename verassing. Alleen jammer dat Rob’s stem aan het begin van de song de mist leek in te gaan… Maar goed om Sowden’s stem te horen op dit nummer dat ik enkel kende met John Carson’s vocalen (de band’s eerste zanger).

Clive Nolan kondigde aan “Now we have some ‘Immortal?’ tunes for you”. Wanneer iemand uit het publiek MOVIEDROME voorstelde, was John Mitchell’s reactie kort en krachtig: “don’t start!”. Géén Moviedrome dus, maar wel CHOSEN, de openingstrack van Immortal?.

“And now Mr. Rob Sowden on acoustic guitar and vocals for another Immortal? Track” aldus Clive, waarop tot Rob: “shall we tell them which track? We wanted to play MOVIEDROME, but The Cage told us, nah, play this one”. En we kregen WAITING FOR THE FLOOD. Knap, al ware Friday’s Dream misschien een beter keuze geweest…

Een intro die menigen meteen heel bekend in de oren klonk, zo bewees de enthousiaste reactie van het publiek wanneer (DON’T FORGET TO) BREATHE ingezet werd. Ook hier werd luidkeels meegezongen… Tijdens DFTB verscheen Mr. Sinister ten tonele wat het geheel de juiste duistere sfeer meegaf.

Clive sprak vol lof over de diabolische gitaarklanken van John Mitchell, en kondigde zo ook THE BUTTERFLY MAN aan. Rob trok zijn Cape weer aan en we kregen een adembenemende versie van THE BUTTERFLY MAN te horen. Tijdens het nummer verdween Rob van het podium, kwam The Butterfly Man zelf on stage, en niet veel later wandelde de in cape gehulde Rob door het publiek naar het podium waar zich een soort dialoog afspeelde tussen Rob en The Butterfly Man.

Een bijzonder krachtig A CRACK IN THE ICE en vooral ENEMY WITHOUT, met heel zoetermeer zingend, dansend, juichend, handklappend, sloten de “main set” af en als je om je heen keek zag je alleen maar gelukkige mensen. Ook OP het podium.

ARENA BEKROOND – ENCORES

Natuurlijk wou het publiek meer, en dat zou het ook krijgen, de band keerde terug op het podium, dus “encores” zaten er in, maar eerst wou de THE CAGE staff nog iets belangrijks melden. Uit dankbaarheid voor de toffe samenwerking met de band had THE CAGE een speciaal aandenken voor elk bandmember voorzien: een lijst met daarin alle artwork van de exclusieve The Cage Fanclub CD’s. Een mooi gebaar, ook geapprecieerd door de band.

En dan kregen we de verhoopte ENCORE!

Het o zo bekende slaapliedje-achtige “piano-riedeltje”, dat SOLOMON inluidde!! Een majestueze versie van deze Arena classic kregen we te horen, met opnieuw een “duellerende Salmon en Michell” en een Clive Nolan die wel leek te vechten met zijn keyboards: je zag die keyboards heel vervaarlijk bewegen, het leek wel alsof hij een Headbang-wedstrijd voerde met zijn keys… Mick Pointer die zoals steeds het ritme strak hield, Rob die nog maar eens bewees dat hij een veelzijdig zanger is…. Een nummer waarin eigenlijk alle Arenaelementen mooi vervat zitten…. Klasse!

De band kwam na SOLOMON nog één keer terug, met… u raadt het al.. CRYING FOR HELP VII, maar ze deden dit niet alleen. De deelnemers van de Arena Idols wedstrijd mochten de band vervoegen, en winnares Anne-Marie mocht samen met Rob de lead vocals voor haar rekening nemen, met deze Crying For Help VII (rock version), ontpopte Clive Nolan zich als ware volksmenner die er voor zorgen zou dat er genoeg met de handjes geklapt en vooral meegezongen werd..

Eens Crying For Help VII aan zijn einde liep, wist elke Arenafan wat dit betekende: einde van het feest… “do stick around” vroeg Rob nog, en inderdaad vele fans konden na het optreden nog een praatje maken met de bandleden.

Weerom een zeer geslaagd Arenaoptreden, een goed afsluiter van een geslaagde THE CAGE fanclubdag, en helaas ook het allerlaatste Arenaoptreden in de Contagiontour.

We waren hier getuige van een band die perfect op mekaar ingespeeld is, een band in topform. Een fantastische live ervaring. Al zal het nog wel even geduld oefenen zijn om de band nog eens aan het werk te zien…

Mark “Markec” Van Mullem

Mud Dancing In The Blickling Summertime - Simple Minds

July, 16th, 2004
Simple Minds - Blickling Hall, Aylsham (UK)

MUD DANCING IN THE BLICKLING SUMMERTIME /
GOOSEBUMPS ALL OVER BLICKLING

Heading towards the venue I already found it strange seeing so many people armed with chairs and tables, but then I realised this was a “concert – picnic style”. Entering the large domain, the warm smell of barbecue welcomed us… and from a far, at the end of the big grasfield I saw a rather small stage… I thought: ah that’s where we should be.

We headed direction front rows. On our way to the front we had to pass lots of families having a picnic. I have never seen this and was asking myself: would they also come here for the music? It was no problem at all getting to the front and Christophe Remacle, my travelling Sparkle* buddy, and I easily could find ourselves a place at the second row. Christophe and myself had been asking ourselves where our belgian friends Carine, Bernard and Madeline would be. And where do you think we found them? Yep. Front row. It was Bernard who spotted us first I think. Somewhat later I went to say hello to Carine and the youngest Simple Minds fan, Madeline, who obviously couldn’t wait to see Mr. Kerr & Co again ;-) At the front some more familiar faces where spotted: Paola, Pauline, Maaike, …

I missed most of the support act but what I did see wasn’t bad, but I wasn’t impressed neither. To me it was just another guitar pop band like there are many. But I of course can be mistaken as I didn’t really listen that good…

At 21.00 hours the time had come….

We heard the NEW GOLD DREAM INTRO TAPE , and I already was hoping for a Floating World-like opener: New Gold Dream, … as the intro went on the adrenaline started to grow, people were getting exited (including me of course!)… and then there they where … and … it wasn't New Gold Dream was played but ONE STEP CLOSER!! Very powerfull version once again. Immediately followed by LOVE SONG. The audience were clearly adoring every second and minute. I watched the band, and I had this good feeling about them… the smiles on their faces. The band were in topform and clearly enjoying themselves. Really up to it… Jim:“So, who said it was going to rain today?”. Right he was: the weather forecasts hadn’t forecast so much good, and the whole day it we'd seen grey threatening skies but, indeed.. no rain! Of course if had rained before, so the field was really muddy... But even if it had been raining, no Minds fan would have beenn put off seeing their band, isn’t it… The mindssongs would then have been sparkles in the rain. Speaking of Sparkle In The Rain…. Time for the first surprise in the setlist: the return of SPEED YOUR LOVE TO ME. Oh boy! What a great good rocking version we got. And looking around me I saw a whole crowd of cheering and singing people… ‘you go to my head you go to my head…’. Well, apparantly for some the “beer must have gone to their heads” as the security had to eject some troublemakers… During “Speed” it was good to see Andrew from Scotland again, who was jumping to Speed together with me ;-)

Anohter “new” song in the setlist, right after SPYLTM…. “shine on shine your lights on me…” GLITTERING PRIZE!!!!!! I immediately had to think of Darren who had almost begged on sm.com to hear this favourite of his live. So I guess Darren must have been very happy. And so was everybody else! What a version! A dear friend of mine in Beligum is another GP fan, but unfortunately I had no ‘coverage’ for my mobile so I couldn’t ring her (Sorry, Griet F)… And we got more New Gold Dream stuff… PROMISED YOU A MIRACLE!! I guess they didn’t promise us a miracle in advance, but maybe they deliverd one by making it NOT RAIN ;-).

After PYAM we got a very well played SEE THE LIGHTS, with me and Christophe holding up our Night Of The Proms lights (ok, I know what you are thinking, and you are right: we are mad indeed). A very beautiful NEW SUNSHINE MORNING followed and I realised again this is such a grand song…. Good choice by the band to iincluded and keep this in the setlist. Then it was time for the obligatory DON’T YOU FORGET ABOUT ME. Clearly some of the audience who hadn't realised who was playing did so now, as it was sung along massively, maybe even with those Picnic’ers..

Time for another classic. A stunning version of BELFAST CHILD. Goosebumps al lover Blickling. Immediately followed by a song that I have started to like, thanks to it’s inclusion in this summer tour’s setlists: GREAT LEAP FORWARD. Rock and roll! And more rock and roll moments where to follow as we got another steamy and powerfull GHOST DANCING. The SM Tribe, where the first or amongst the first to start of the Gloria bit once again… and it was not long before the whole of the Blickling Crowd sang GLOOOOORUAAAAA !! This time, If my memory serves me well, we got two times the Gloria bit, and as I have said before this song seems to become longer every time they play it. Maybe they can release it as a prog-rock song ;-)

And then, together with Glittering Prize, Speed Your Love To Me, Ghostdancing and One Step Closer, another absolute highlight IMHO….. NEW GOLD DREAM!!! Now the crowd went absolutely mad… “la la la la … New Gold Dream…. “….. It has also been said before by others, this was one hell of a stunning version… Jesus Christ!!! I was going to call some people, to let them enjoy too this lovely song, but again: nocoverage on my mobile. (Griet B, Kim, Karin: sorry!).

A girl who stood behind me told me: “ow my God this is brilliant… But I hope they play Waterfront”. I told her not to worry and “I'm quite sure they will play Waterfront”.

Alas, as we know by now, in this tour the appearance of New Gold Dream marks the end of the ‘main set’. So after a smashing NEW GOLD DREAM that rocked everybody’s socks off, the band went off stage, while the crowd was of course shouting for more.

Band back on and.. Mr. Duffy started playing that famous Bass Line….The girl behind me was now very happy, as was everyone.. WATERFRONT. “get in get out of the rain”.. WHAT RAIN? ;-).

SOMEONE SOMEWHERE IN SUMMERTIME was now a more appropriate song, offically it IS summer, and we were lucky being saved from showers. But the band did take the weather into acount for their setlist, as I would see later…

After SSIS the smash hit ALIVE AND KICKING followed and the ending was a very powerfull one with SANCTIFY YOURSELF!

And then it was over already…. Happy faces, satisfied people… great! This was a way too short gig… 16 gems though… and a fantastic show. For me the sound was really good although I also have heared some other opinions about this!

Afterwards I managed to get a setlist and… guess what was written on that sheet?
“14. SOMEONE, SOMEWHERE (not if raining)”… So now I am curious what they would have played if it HAD been raining!!!!!

Personal highlights:
Glittering Prize, Speed Your Love To Me, Ghostdancing and One Step Closer, and New Gold Dream.

Review also to be found on sparkle.be

Sebadoh: Zwalpende Barlow volledig het Noorden kwijt

SEBADOH SUCKS!

Woensdag 26 mei 1999

Ben net terug van een mini indie rock festival in de AB. Met Shrug (uk, FENCE (b)en absoluut DIEPTEPUNT (ja!) Sebadoh!

De heer Lou Barlow vond het nodig om apestoned of was het strontzat op het podium te staan. Zong in het begin meestal vals, viel soms gewoon op de grond, zei alsmaar dat het hem speet "I'm Sorry"! Kende enkele lucide momenten en dan rolden de Sebadoh pareltjes alsnog.. werd dan boos op zichzelf "we are playing you as shitty gig, no I am playng a shitty gig" en ook nog "I Gonna kill myself", sloeg vervolgens zijn gitaar op zijn
hoofd..

Kreeg een gitaar niet gestemd, speelde dan maar op de "bokrijkgitaar" van Fence... Besloot dat hij misschien beter bas kon gaan spelen, waarna Jason Loewenstein, niet echt de meest begenadigde zanger van de twee een hele rits punkrock liedjes mocht spelen, met een haast onopgemerkte Barlow op de bas, die op bepaald moment niet zichtbaar meer was en weer es op de grond bleek te liggen... we keken naar het duo Jason & bob.

Wanneer de drummer Lou's aanstellerij echt beu is smijt hij al zijn trommels op het podium.. opnieuw is het Jason die de vrede kan herstellen.. daarna neemt Barlow zijn gitaar terug en blijkt genezen.. wat volgt zijn moooie versies van "careful", "soul en fire" en "beauty of the ride".. er werd trouwens zeer veel uit Bakesale geput (we kregen ook license to confuse).. ook nog "together or alone" en nog een en ander van "bubble and scrape".

en dan loopt mijnheer barlow plots het podium af de zaal in... en is spoorloos.. "if we find lou we got a show" zegt Jason.. enfin zaalllichten aan.. en na 10 minuten verschijnt de lou terug uit de zaal (waar ie gezeten heeft mag joost weten) en klimt, nee zwalpt op het podium.. wat volgt is een verderzetting van de set alsof er niets gebeurd was met nog redelijk goede vertolkingen , ja met een goede Lou, van oa "On fire"...

Wanneer de speeltijd ruim overschreden is verlaten Jason en Bob het podium, Jason het publiek nog eens bedankend voor zo veel begrip.... en kijkt smalend naar Lou..

De heren keren niet weer.. het publiek, ja we pikken veel van onze lou blijft een Lou Barlow die daar moederziel op het podium achterblijft toejuichen... en wat volgt is misschien nog het beste wat de Lou van de hele avond presteerde.. Met een beetje elektrisch gitaar gepingel brent hij pure lo-fi versies van "rebound" (dat had hij al wel 2 keer gespeeld, maar soit) en enkele Sentridoh dingen... en pijnlijk helemaal alleen "flame", hij zingt de gitaren zelfs... het publiek klapt in de handen, zo is er toch ook een ritme.. en dan zwalpt Barlow "thank you" mummelend het podium af en de zaallichten gaan aan.

geen bissen, of wat had u gedacht?

De grote ongekroonde koning van de indierock blijkt een kleinkind te zijn met overschot aan zelfmedelijden.. een zielige vertoning.. een concert om snel te vergeten!

Maar toch nog: hoedje af voor Jason..

Ik koester de herinnering dan maar aan vorig Sebadoh concert, dat op Pukkelpop,..

zo dat moest er even uit,

een ontgoochelde sebadoh fan..